Jest to nieodmienna, niesamodzielna część mowy. Pojawia się z takimi częściami mowy jak: zaimek, przymiotnik, przysłówek, rzeczownik, bezokolicznik. Żaden z nich nie posiada jednoznacznego tłumaczenia na język polski.

1. przyimek „a”:

Rodzajniki: la, l’, le, il, lo, i, gli z przyimkiem a tworzą formę ściągniętą, na przykład alle lub alla. Przyimek ten odpowiada na pytania: komu? czemu? (pytania charakterystyczne dla celownika); tyczy się godzin i miesięcy, określa po co się coś wykonuje, za pomocą czego się to wykonuje, gdzie się ktoś udaje lub gdzie przebywa (w przypadku gdy mówimy o małych wyspach, miastach lub niektórych miejscach użyteczności publicznej), pojawić się może również po czasowniku.

2. przyimek „in”:

Tworzy formę ściągniętą z rodzajnikami: la, l’, le, il, lo, i, gli, na przykład forma ściągnięta przyimka in z rodzajnikiem lo będzie wyglądała następująco: „nello”. Podobnie jak przyimek „a” wskazuje gdzie się ktoś udaje lub gdzie przebywa, ale tym razem pojawia się, gdy mówimy o dużych wyspach, innych miejscach użyteczności publicznej, regionach, kontynentach, krajach. Ponadto przyimek „in” wskazuje na pojazd, którym się ktoś porusza, określa jak długo odbywa się dana czynność (używany jest w przypadku jakiegoś okresu czasu, pór roku, lat oraz miesięcy), wskazuje na sposób wykonywania danej czynności oraz materiał, z jakiego coś zostało zrobione.

3. przyimek „di”:

Podobnie jak poprzednie przyimki, przyimek „di” z rodzajnikami: la, l’, le, il, lo, i, gli tworzy formę ściągniętą i tak na przykład z rodzajnikiem „lo” będzie tworzył formę: „dello”. Jest to odpowiednik polskiego dopełniacza (kogo? czego?), używa się go w celu określenia do kogo coś należy, jest także używany jako rodzajnik cząstkowy, określa z czego coś zostało wykonane, wskazuje przyczynę, może pojawić się też po czasowniku.

4. przyimek „da”:

Z rodzajnikami: la, l’, le, il, lo, i, gli tworzy formy ściągnięte, na przykład z rodzajnikiem „le” będzie to: „dalle”. Pojawia się w stronie biernej wskazując na wykonawcę czynności, wskazuje na ruch wykonywany w kierunku danej osoby, służy do określania skąd ktoś się oddala, używa się go mówiąc o pochodzeniu danej osoby lub przeznaczeniu danego przedmiotu a także mówiąc dlaczego coś się wydarzyło.

5. przyimek „su”:

Z rodzajnikami: la, l’, le, il, lo, i, gli tworzy formy ściągnięte, na przykład su + gli = sugli. Odpowiada polskiemu „na/ nad”. Może oznaczać także „około/ w przybliżeniu”. Określa dlaczego oraz jak zostało coś wykonane. Wskazuje na temat czegoś, na przykład lekcji, filmu bądź wypowiedzi.

6. przyimek „con”:

Wskazuje na współwykonawcę danej czynności, relacje pomiędzy osobami bądź rzeczami, określa narzędzie, za pomocą którego coś jest wykonywane oraz sposób i okoliczności wykonywania czegoś, za jego pomocą opisuje się również cechy.

7. przyimek „per”:

Wskazuje na czas trwania danej czynności oraz na kiedy a także dla kogo i w jaki sposób ma być coś zrobione. Wskazuje również ruch w kierunku czegoś oraz przez dane miejsce. Służy do określania celu (po co?) oraz przyczyny (dlaczego?) danej czynności.

8. przyimek „fra / tra”:

Jest to jeden przyimek występujący w dwóch formach (fra/ tra). Ich występowanie uzależnione jest od sylaby, jaką rozpoczyna się dany wyraz, i tak jeśli początkową sylabą ów wyrazu jest fra to użyjemy przyimka tra i odwrotnie, na przykład: fra trattori. Przyimek ten jest swoistym odpowiednikiem polskiego słówka między, wyżej wymieniony przykład można zatem przetłumaczyć jako: między traktorami. Przyimek ten używany jest w celu wskazywania odległości oraz określania co znajduje się pomiędzy czymś, na przykład: kubek stoi pomiędzy szklankami. Służy również do wskazywania kiedy coś zostanie zrobione. Używany jest także, gdy mówimy o relacjach zachodzących między jakimiś osobami.