W języku włoskim najczęściej pojawia się po rzeczowniku. Postawiony przed rzeczownikiem zazwyczaj ma inne (niż pierwotne) znaczenie. Jego odmiana jest bardzo podobna do odmiany włoskiego rzeczownika. I tak, przymiotniki w liczbie pojedynczej rodzaju męskiego występują z końcówką –o bądź –e, natomiast w liczbie pojedynczej rodzaju żeńskiego z końcówką –a bądź –e.

Biorąc pod uwagę liczbę mnogą należy zauważyć, że końcówka –a zmienia się w –e, natomiast –e oraz –o w –i.

Przymiotniki w języku włoskim podlegają stopniowaniu, wyróżnia się stopień równy, wyższy i najwyższy. W celu utworzenia stopnia wyższego dla włoskiego przymiotnika, należy poprzedzić go słówkami più bądź meno czyli bardziej bądź mniej. Natomiast w celu utworzenia stopnia najwyższego należy do wyrażenia dodać jeszcze rodzajnik określony.

Na przykład: carino (ładny) – più carino (ładniejszy) – il più carino (najładniejszy). Istnieją jeszcze przymiotniki, które w stopniu wyższym oraz najwyższym mają formę nieregularną, jest ich jednak niewiele, są to na przykład: cattivo – peggiore – il peggiore (co oznacza zły – gorszy – najgorszy). W celu porównania używa się struktur (tanto) … quanto oraz (così) … come czyli tak jak w języku polskim: (tak) … jak oraz (taki) … jaki.