1. odmiana regularna w czasie teraźniejszym:

W języku włoskim wyróżniamy w tym przypadku trzy różne koniugacje. W celu poprawnej odmiany czasownika konieczna jest znajomość formy bezokolicznikowej, czyli podstawowej formy tego czasownika. Przynależność do określonej koniugacji wyznaczają następujące końcówki włoskich czasowników: -are / -ere / -ire. W przypadku bezokoliczników zakończonych na –are koniugacji dokonujemy poprzez odcięcie ów końcówki i dodanie następujących: io : -o, tu : -i, lui / lei : -a, noi : -iamo, voi : -ate, loro : -ano. Jeśli chcemy, by układane przez nas zdanie brzmiało trochę naturalniej, to podobnie jak w języku polskim możemy wyrzucić zaimek, przecież po samej końcówce czasownika odczytać można kto wykonuje czynność, o której mówimy. W przypadku bezokoliczników zakończonych na –ere koniugacji dokonujemy, tak jak mając do czynienia z –are, poprzez odcięcie ów końcówki i dodanie następujących: io : -o, tu : -i, lui/lei : -e, noi : -iamo, voi : -ete, loro : -ono. Natomiast w przypadku bezokoliczników zakończonych na –ire końcówki będą następujące: io : -o, tu : -i, lui/lei : -e, noi : -iamo, voi : -ite, loro : -ono.

2. odmiana nieregularna w czasie teraźniejszym:

W języku włoskim istnieje wiele czasowników posiadających odmianę nieregularną. Nie istnieje praktycznie żadna reguła na ich stosowanie, należy zatem po prostu nauczyć się ich na pamięć. Przykładem takiego czasownika może być „być”.

3. czasowniki zwrotne:

W języku polskim posiadają one zaimek „się” a we włoskim „si”. W przeciwieństwie jednak do języka polskiego, we włoskim słówko to odmienia się. Kolejno w liczbie pojedynczej, bez względu na rodzaj czasownika oraz koniugację, będzie miało formy: mi/ ti/ si a w liczbie mnogiej: noi/ voi/ loro.

4. forma nieosobowa:

Najprościej mówiąc odpowiada ona na pytanie: co się robi? Na przykład: jada się… Ów forma powstaje poprzez postawienie przed czasownikiem występującym w trzeciej osobie liczby pojedynczej, zaimka zwrotnego „si”, na przykład: „si legge” czyli w tłumaczeniu na język polski: „czyta się”; w przypadku dopełnienia czasownika w liczbie mnogiej, czasownik również stawiamy w trzeciej osobie liczby mnogiej.

5. czasowniki posiłkowe w czasach złożonych:

Chodzi tutaj o czasowniki: „essere” bądź „avere” czyli być i mieć.