1. zaimki dzierżawcze:

Służą do określania do kogo coś należy, na przykład: il tuo libro – twoja książka. Końcówkę tego zaimka należy odpowiednio dostosować do przedmiotu bądź osoby, przy którym się pojawia. Jedynie w przypadku zaimka: ich – loro forma jest taka sama we wszystkich osobach. Ich cechą charakterystyczną jest to, że przeważnie poprzedza się je rodzajnikiem nieokreślonym.

2. zaimki wskazujące:

Wskazują kogoś lub coś. Głównymi zaimkami wskazującymi, o których przede wszystkim należy pamiętać są „questo” i „quello”. Pierwszy z nich przetłumaczyć można jako „ten”. Używany jest on, gdy mówimy o kimś lub o czymś, co znajduje się blisko nas. Jego odmiana jest taka sama jak w przypadku przymiotnika, należy pamiętać, że wskazując przy pomocy tego zaimka na przykład na kogoś, musimy dostosować rodzaj oraz liczbę ów zaimka do danego rzeczownika. Czasami warto wzmocnić zaimek wskazujący „questo” przysłówkiem „tutaj” czyli „qui / qua”, pomimo że w tłumaczeniu na język polski może to wyglądać nieco sztucznie. Drugi z tych zaimków czyli „quello” przetłumaczyć można na język polski jako „tamten”. Używamy go mówiąc o osobie bądź przedmiocie znajdującym się daleko od nas. Końcówkę ów zaimka wskazującego, czyli „-lo” odmieniamy tak samo jak rodzajnik określony. Podobnie jak „questo” Włosi wzmacniają również zaimek wskazujący „quello”, tym razem przy użyciu przysłówka „lì / là” tłumaczonego na język polski jako „tam”, co w zdaniu również może brzmieć nieco nienaturalnie po przetłumaczeniu na polski.

3. zaimki bezpośrednie:

W języku włoskim ich zadaniem jest zastępowanie rzeczownika łączącego się z czasownikiem, czemu nie towarzyszy przyimek, jest to tak zwane dopełnienie bliższe. W celu poprawnego używania włoskich zaimków bezpośrednich należy pamiętać o ich następujących formach: io – mi, tu – ti, lui – lei, lei – la, noi – ci, voi – vi, loro (występujące w rodzaju męskim) – li, loro (występujące w rodzaju żeńskim) – le, na przykład: vedo Lucia (widzę Lucię) – la vedo (widzę ją). Należy pamiętać, że zaimki te w języku włoskim w zdaniu pojawiają się zawsze przed czasownikami.

4. zaimki pośrednie:

W języku włoskim ich zadaniem jest zastępowanie rzeczownika łączącego się z czasownikiem, czemu towarzyszy przyimek „a”, jest to tak zwane dopełnienie dalsze. W celu poprawnego używania włoskich zaimków pośrednich należy pamiętać o ich następujących formach: io – mi, tu – ti, lui / lei – gli, lei – le, noi – ci, voi – vi, loro – gli, na przykład: compro a Lucia (kupuję Lucji) – le compro (jej kupuję). Należy pamiętać, że zaimki pośrednie w języku włoskim w zdaniu występują zawsze przed czasownikami.

5. zaimki mieszane:

Jest to swoiste połączenie zaimków bezpośrednich z zaimkami pośrednimi. Ich zadaniem jest określanie nie tylko przedmiotu czynności, ale również adresata ów czynności. Może zatem odpowiedzieć na pytania: kogo? co? oraz komu? czemu? Otrzymamy zatem połączenia: me lo (me + lo), te lo (te + lo), glielo (gli + lo; le + lo), ce lo (ci + lo), ve lo (vi + lo).