Nie posiadają odpowiedników w języku polskim, czego wynikiem mogą być trudności w nauczeniu się ich stosowania. Występują razem z rzeczownikiem.

1. rodzajnik określony:

W rodzaju męskim rodzajnik określony posiada pięć różnych form – trzy charakterystyczne dla liczby pojedynczej i dwie dla liczby mnogiej. Są one uzależnione od pierwszej litery danego rzeczownika. Jeśli jest nią spółgłoska wówczas należy użyć rodzajnika „il”. Oczywiście nie zawsze, w niektórych przypadkach w miejsce „il” wejdzie rodzajnik określony „lo”. Chodzi tutaj o rzeczowniki rozpoczynające się od „s” połączonego z inną spółgłoską a także: pn, gn, z, x oraz y. Jeszcze jednym rodzajnikiem określonym w liczbie pojedynczej rodzaju męskiego będzie „l’”. Forma ta pojawia się, gdy rzeczownik rozpoczyna się samogłoską. W przypadku liczby mnogiej należy zapamiętać jedynie, że rodzajnik „i” będzie pojawiał się tam, gdzie wcześniej wstawialiśmy „il”, „gli” natomiast tam, gdzie wcześniej występowało „lo” oraz „l’”. Przyglądając się rodzajowi żeńskiemu szybko zauważymy, że sprawa wygląda jeszcze prościej, mianowicie mamy tutaj do czynienia z rodzajnikiem „la” – pojawia się on, gdy rzeczownik w liczbie pojedynczej rozpoczyna się spółgłoską oraz z rodzajnikiem „l’”, gdy rozpoczyna się samogłoską. Jeśli natomiast chodzi o liczbę mnogą rodzaju żeńskiego, to mamy tutaj wyłącznie jeden rodzajnik określony, mianowicie „le”, ów rodzajnik nie posiada żadnych wyjątków, występuje wszędzie, gdzie w liczbie pojedynczej rodzaju żeńskiego mieliśmy „la” bądź „l’”.

2. rodzajnik nieokreślony:

W języku włoskim z rodzajnikiem nieokreślonym mamy do czynienia wyłącznie w liczbie pojedynczej. W rodzaju męskim rodzajnikami nieokreślonymi będą „un” i „uno”, w rodzaju żeńskim natomiast „una” i „un’”. Zasada stosowania rodzajnika nieokreślonego „un” jest właściwie taka sama jak w przypadku rodzajników określonych „il” bądź „l’”, natomiast „uno” taka sama jak w przypadku rodzajnika określonego „lo” (wystarczy zatem przypomnieć sobie prawa rządzące stawianiem ów rodzajników). Podobnie będzie również w przypadku rodzaju żeńskiego, gdzie rodzajnik „una” pojawi się podobnie jak „la” przed rzeczownikami rodzaju żeńskiego rozpoczynającymi się spółgłoskami, a „un’” tam, gdzie rzeczowniki rozpoczynać będą się od samogłosek (tak jak w przypadku rodzajnika określonego „l’”).

3. rodzajnik cząstkowy:

Jest to pewnego rodzaju złączenie przyimka „di” z rodzajnikiem określonym.