Ich zadaniem jest zastępowanie dłuższych wyrażeń w zdaniu. W języku polskim posiadają odpowiedniki w postaci zaimków oraz przysłówków.

1. partykuła „ci”:

Jej zadaniem jest zastępowanie dopełnienia pojawiającego się w zdaniu za sprawą przyimka „a” (ale wyłącznie tych, które odnoszą się do rzeczy); za sprawą przyimka „da” (tych, które odnoszą się do osób); za sprawą przyimków „con” / „su”. Partykułę tę zaobserwować można także w czasownikach: avercela, esserci czy też sentirci lub volerci.

2. partykuła „ne”:

Jej zadaniem jest zastępowanie w zdaniu dopełnienia pojawiającego się za sprawą przyimka di, wyrażenia przysłówkowego pojawiającego się za sprawą przyimka „da” (tylko, gdy dotyczy ruchu z miejsca). Partykułę tę zaobserwować można także w czasowniku „andarsene”, jej zadaniem jest także wskazywanie na pewną część jakiejś całości.