1. passato prossimo (czas przeszły dokonany):

Jest to czas złożony. W celu złożenia zdania w tym czasie należy najpierw dokonać odpowiedniej odmiany czasownika posiłkowego „essere” lub „avere” („być”, „mieć”), kolejno dodać imiesłów bierny (w zależności od końcówki bezokolicznika tworzymy odpowiednią końcówkę imiesłowu biernego: -are: -ato, -ere: -uto, -ire: -ito, tak dzieje się w przypadku imiesłowów regularnych, jeśli posiadają formę nieregularną to trzeba je zapamiętać). Czasu tego w języku włoskim używa się między innymi opisując czynność, która rozpoczęła się i zakończyła w przeszłości – jest dokonana, podsumowując, mówiąc o czynnościach regularnie powtarzających się w przeszłości lub kilku następujących po sobie również w przeszłości.

2. imperfetto (czas przeszły niedokonany):

Tworzy się poprzez odcięcie od bezokolicznika końcówek: -are, -ire, -ere i dodanie odpowiedniej w zależności od osoby (czego należy nauczyć się na pamięć), na przykład: tu (ty): -avi (-are), -evi (-ere), -ivi (-ire), ponadto należy pamiętać o odmianie czasowników nieregularnych „essere” w tym czasie. Czasu tego w języku włoskim używa się mówiąc o czynności, która cały czas trwa (nie wiemy kiedy się rozpoczęła, ani kiedy się zakończy) a także mówiąc o tle danych czynności, ponadto opisując czynności regularnie powtarzające się w przeszłości oraz więcej niż jedną czynność niedokonaną mającą miejsce w przeszłości w tym samym czasie.

3. passato remoto (czas przeszły historyczny):

Dotyczy czynności dokonanej, która miała miejsce w przeszłości, ale ani trochę nie wiąże się z teraźniejszością. W celu utworzenia regularnej formy czasownika z bezokoliczników posiadających końcówki –are, -ere i –ire należy nauczyć się charakterystycznych dla tego czasu i kolejnych koniugacji końcówek i odpowiedniego ich stosowania, należy pamiętać także o czasownikach nieregularnych.

4. trapassato prossimo (czas zaprzeszły):

Jest to czas złożony, do którego tworzenia niezbędna jest umiejętność odpowiedniej, odmiany czasownika posiłkowego: „essere” oraz „avere”. Po dokonaniu tej odmiany dodajemy odpowiednią (charakterystyczną dla tego czasu) formę imiesłowu biernego. Czasu tego używamy mówiąc o czynnościach wykonywanych w przeszłości, które zostały wykonane przed jeszcze inną czynnością, również mającą miejsce w przeszłości. Zazwyczaj nie występuje samodzielnie, chyba, że wyjątkowo łatwo jest się domyślić innej czynności, przed którą występuje czynność, o której mówimy przy użyciu tego czasu.